Een koude donderdagavond en toen….
De beiden trimmers-teams van HCOB stonden afgelopen donderdagavond tegenover elkaar. HCOB 2, voorheen FEL geheten, stonden in het geel tegenover HCOB1 in de bekende clubkleuren. HCOB 2 staat bekend als een goed op elkaar ingespeeld team met veel individuele kwaliteiten. HCOB 1 is een mix van beginnende en ervaren spelers die dit seizoen voor het eerst samenspelen.
Op papier is HCOB 2 verreweg de betere ploeg en na 10 minuten spelen in de eerste helft scoorden zij dan ook de 0-1, vlak daarna de 0-2. Snel en behendig bestormden zij de cirkel en het werd mij al vrij snel duidelijk dat dit een moeilijke avond zou gaan worden.
Martijn strooide met wat hockeytermen om ons op de juiste positie te zetten ten opzichte van de tegenstander. We knikten vriendelijk naar hem alsof wij begrepen wat hij bedoelde.
Maarten liet zich die avond van z’n beste kant zien. Langs de lijn werd verteld dat Maarten een geheel nieuwe kieperuitrusting aangemeten heeft gekregen. Dat heeft zijn zelfvertrouwen veel goed gedaan. Hij stond als een dijk te kiepen! Na afloop van de wedstrijd probeerde hij Dirk-Jan en mij duidelijk te maken dat hij erg gecharmeerd is van het haasje van de Play-Boy…?? Dirk-Jan en ik tasten nog steeds in het duister wat hij daarmee bedoelde. Waarschijnlijk zag Maarten na de wedstrijd alles door een roze bril, hij moest na 2 biertjes maar eens vroeg onder de wol kruipen!?
Een ferme klap vanuit de achterhoede brachten plotseling de aanvallers van HCOB 1 in kansrijke positie binnen de cirkel van HCOB 2. Na wat geswaffel van Martijn drukte uiteindelijk Chantal een punt. Het stond 1-2. Met wat ongeloof gingen de handjes de lucht in, want HCOB 1 had tot nu toe nog geen kans gehad. Bemoedigend gaven wij elkaar schouderklopjes en voordat ik ook maar met mijn oogjes kon knipperen had Stijn de 2-2 al gemaakt. Twee kansen- twee doelpunten. Effectiever kan niet.
De actie daarna was wat minder gelukkig. Ik stond met mijn fragiele lijfje in de baan van de bal en de bal spatte op mijn rechter scheenbeen. Een flinke klap was hoorbaar, menigeen dacht dat de klap afkomstig was van mijn scheenbeschermer, maar neen, het was mijn scheenbeen die het te verduren kreeg. Stil beef ik even op het veld liggen. Ik had het gevoel alsof mijn onderbeen eraf geschoten was. Dirk-Jan, de scheidsrechter, maakte nog het grapje of ik een goede therapeut wist… Mijn vrouwelijke teamgenoten bekommerden zich gelijk om mij met vochtige doekjes en knuffeltjes. Met een zakje ijs droegen ze me naar het clubhuis.
Dank je wel lieve teamgenoten.
Het rustsignaal klonk. Tactische bespreking volgde. Verdedigen op eigen helft was de instructie. Hiermee maakten wij de ruimtes wat kleiner, zodat het voor onze tegenstanders moeilijker was te penetreren.
In het clubhuis zat ook de lijkwit kijkende Peter. Peter had de kleine trainingsdoeltjes willen openklappen, waarbij 4 vingers tussen een scharnier klemgeraakte. Zijn vingers zagen blauw en gezwollen. Pas alsjeblieft op!
Het fluitsignaal voor de tweede helft klonk. Ik bestelde voor mij en toeschouwer Daan twee bier om zo snel mogelijk de pijn van mijn scheenbeen te narcotiseren. Daan vertelde de nieuwe kieper van HCOB 1 te worden. Op dinsdagavond heeft hij samen met Maarten keeperstraining. Hij wordt klaargestoomd om vanaf de winterstop plaats te nemen tussen de palen van HCOB 1. Een echte versterking denk ik. Daan, een oud rugbyer, staat zijn mannetje en is voor niets of niemand bang.
De biertjes deden hun verdovende werking al snel en ik zocht een plaatsje tussen de toeschouwers. Een onmogelijke backhandslag van Martijn trof de goal van de tegenstander in de kruising. Enige commotie ontstond, maar de bal werd toch goedgekeurd. Score: 3-2!
Enige minuten later kwam ook Henk naar het clubhuis gestrompeld. De diagnose werd al snel gesteld. Een zweepslag in zijn linker kuit. De verdediging van HCOB 1 had het zwaar te verduren gehad.
Een aanvalsgolf van HCOB 2 volgde, goede combinaties en acties.
Met een goede collectieve verdediging, een goed kiepende Maarten en wat geluk hield de 3-2 stand tot aan het eindsignaal.
Euforie, knuffeltjes en felicitaties deden de ronde. Een fantastische overwinning!
Een halfuur na het fluitsignaal werd het ook duidelijk dat wij de derde helft zouden winnen. Het bier vloeide rijkelijk tot in de late uurtjes. Grapjes en stoere verhalen hielden ons warm in de koude donderdagavondnacht. (“Wat is de overeenkomst tussen erwtensoep en een vrouw? Als het begint te pruttelen mag de worst erin.”)
Ik denk dat HCOB trots kan zijn op hun twee trimmers-teams.
Klasse!
Pim Martens